Spaghetti z krewetkami

Kiedyś na lunch jadłam Fire shrimp pasta. Danie było tak ostre, że długo jeszcze ziałam ogniem. Ale było dobre. I warte powtórzenia w nieco mniej ostrej wersji. Pokombinowałam i zrobiłam swoją wersję, która nieco odbiegała od oryginału, ale też była smaczna.  W mojej wersji pominęłam wino i pieczarki - te ostatnie bardziej przez zapomnienie niż celowo. Po prostu nie pamiętałam nawet, że były. Moje spaghetti było bardziej jak spaghetti z sosem, podczas gdy Fire shrimp pasta bardziej jak zupa pomidorowa ze spaghetti i krewetkami. 

Pączki

Był początek roku 1977.  Dopiero co przeprowadziliśmy się z Mokotowa na Jelonki. Rodzice kupili nieprzyzwoicie obłędną ilość pączków na imprezę oblewania mieszkania. Gości było mnóstwo, jedzenia i alkoholu pewnie też. Nikt z zaproszonych nie przyszedł z dziećmi, więc byliśmy z bratem zostawieni sami sobie na cały długi wieczór. Nikt nie zwracał na nas uwagi. A w kuchni stały pączki z cukierni na Piwnej na Starym Mieście. Czegóż więcej trzeba. Przecież nikt nie patrzył, nikt nie liczył ile jemy bylebyśmy tylko nie przeszkadzali dorosłym. No i nikt nie wiedział kto jadł pączki - my czy goście. Hulaj dusza, piekła nie ma! Jako grzeczne i słuchające rodziców dzieci nie przeszkadzaliśmy im się bawić! Ile pączków zjedliśmy - nie wiem. Dużo!!! Dużo za dużo! 

Co tu dużo kryć - widać, że pączki zawsze lubiłam, a jako dziecko uwielbiałam je pożerać. Jako dorosły człowiek, też bym to robiła, ale niestety mam bolesną świadomość czym to się może dla mnie skończyć.

Jak wiele osób uważałam je za coś, czego nie da się zrobić w domu. Pączki kupuje się w cukierni. Aż do czasu, gdy zjadłam pierwszy raz domowego pączka zrobionego przez moją teściową - wtedy jeszcze mamę kolegi. Przez wiele lat nie odważyłam się ich robić. W końcu nadszedł ten moment, że znalazłam dobry przepis  i odważyłam się. Okazało się, że nie taki diabeł straszny jak go malują! 

Skórka pomarańczowa

Skórka pomarańczowa po prostu musi być! Przydaje się i na dodanie do ciast, i do dekorowania. Pączki, rogaliki, makowce czy baby drożdżowe po prostu są nie kompletne, jeśli nie ma na nich skórki. 

Skórkę robię w różny sposób. Czasem od razu tnę na małe kawałeczki, innym razem smażę ją wraz z białą częścią, a jeszcze kiedy indziej smażę ćwiartki skórek. Jak by jednak nie smażyć, to zawsze jest to doskonałe dopełnienie wypieków. Syrop w jakim skórki przechowuję można wykorzystać do słodzenia ciasta - nada mu naturalnie pomarańczowego smaku. 

Obskubane gołąbki

Wiele razy widziałam na internecie przepisy na gołąbki bez zawijania. Jakoś nie brzmiało to dla mnie zbyt przekonywująco. Co jak co, ale gołąbki muszą być w kapuście. Patrząc jednak na Olę, a do niedawna i Julcię, jak pracowicie  zawsze zdejmują kapustę z gołąbków - w całości lub w większości - uznałam, że spóbuję gołąbków bez kapusty. Ha! Okazało się jednak, że kapusta jest, ale ukryta. No i ciut inna. 

W pierwszej chwili, byłam rozczarowana efektem. Bez sosu smakowały jak pulpety z ryżem i kapustą, a nie  gołąbki. Ale kiedy przeszły smakiem sosu, w którym się później dusiły, przekonałam się do nich natychmiast. Nie spodziewałam się jednak,że moja cała rodzina, a także nasz gość, podsumują te gołąbki jako najdelikatniejsze i najlepsze jakie jedli. Jak nigdy, domagali się powtórki takiego obiadu. 

Pączki inaczej, czyli zdrowiej, choć niekoniecznie smaczniej

Kiedy przeczytałam na blogu Kwestia Smaku, że te pączki są tak pyszne, iż już nigdy nie będę chciała wrócić do smażonych, wiedziałam, że muszę to sprawdzić sama. I zupełnie się  tym nie zgadzam. Owszem, są pyszne, zwłaszcza świeżutkie i ciepłe, jednak brakuje im tego charakterystycznego i niepowtarzalnego smaku smażonego pączka. Ale ponieważ są pyszne, to zachowuję ten przepis jako godny wykorzystywania, np. gdy najdzie nas ochota na bułeczki z nadzieniem. 

Największą zaletą tego przepisu jest to, że robi się je szybciej niż tradycyjne pączki. Odchodzi też stanie nad rozpaloną patelnią z tłuszczem, na której smażymy pączki i niewątpliwie są też one zdrowsze, gdyż nie są nim nasączone. Warto jednak czasem zapomnieć o tłuszczu, kaloriach i tych wszystkich niedogodnościach i usmażyć takie prawdziwe tłuste pączki, jakie przysłowiowa Bartkowa smażyła. 

Każdy sobie, czyli lasagna inaczej

Uwielbiam lasagna, ale nie lubię gdy wylewa się z nich nadzienie i w efekcie ktoś dostaje kluski bez nadzienia. Dlatego lasagna w wersji indywidualnej bardzo mi odpowiadają, bo nikt nie jest poszkodowany. 

Danie to jest w miarę szybkie do zrobienia i  nie wymaga wielkich umiejętności. Idealnie nadaje się na obiad czy kolację w większym gronie, gdyż można je przygotować z pewnym wyprzedzeniem, a na 30-40 minut przed  podaniem polać sosem i zapiec. Lasagna można nadziewać w najróżniejszy sposób dzięki czemu za każdym razem wyjdzie nam coś innego. Zaś w połączeniu z prostą sałatą typu Ceasar daje staje się wykwintym, choć prostym daniem. 

Chałka

Choć chleby piekę od kilku lat, to do chałki jakoś nie mogłam się zebrać. Ale w końcu nadszedł czas. Chałką - zwłaszcza taka świeżutka i z dobrym dżemem/konfiturą - popijana prawdziwym kakao jest nie do pobicia. To smak dzieciństwa.  Nie musi mieć nic w środku, ani też psypki z maku czy kruszonki - sama w sobie jest świetna. 

Przepis na tę chałkę znalazłam w Pracowni wypieków. Chałka wychodzi rewelacyjna - puszysta i lekka. Z tego przepisu wychodzą dwie ogromne chałki.

Powolne gotowanie?

Source: amazon

Kilka tygodni temu pewien znajomy polecał gorąco "wonderbags". Zaintrygował mnie, więc zaczęłam sprawdzać na amazon. Jak się okazało - przynajmniej w moim mniemaniu - to nic odkrywczego i nic nowego. To po prostu torba z odpowiednio grubej kombinacji materiałów. Można w nią wstawić garnek, w którym się coś gotuje i potrawa "dojdzie" do siebie pod wlywem ciepła, które nie ucieka tak jak to się dzieje, gdy garnek stoi np. na kuchence. Gotowana potrawa w momencie wkładania garnka do torby nie jestdo końca ugotowana, a użycie torby ma zaoszczędzić energię jaką byśmy zużyli na jej dalsze gotowanie. 

Brzmi to fantastycznie - ekologicznie i zdrowo. Nie ma szansy na przegotowanie potrawy lub też jej spalenie. Potrawę można nastawić rano, podgotować, wyjść do pracy, a kiedy się wróci jest ona gotowa. Ot, taki slow cooker bez prądu. Można też użyć tej torby jako torby do przeniesienia potrawy na imprezę - po dotarciu na miejsce, jedzenie nadal jest ciepłe i nie trzeba gospodarzom robić kłopotu z podgrzewaniem.

Jak wspomniałam, pomysł nie jest nowy. Babcia Irena zawsze gotowała ryż czy kaszę metodą kocykową. Jak? Dokładnie na tej samej zasadzie - rano podgotowywała ryż, a kiedy wchłonął całą wodę, zawijała garnek; gdy przyszła pora obiadu, ryż był gotowy. Tyle, że Babcia nie miała takiej torby, a kocyk. Ale działało to równie dobrze. 

Na podobniej zasadzie robię gołąbki, tyle że wykorzystuję nagromadzone ciepło piekarnika. Gołąbki, zamiast gotować na kuchence, wstawiam do piekarnika. Zwykle na około 45-60 minut. Po tym czasie piekarnik wyłączam, a garnek zostawiam w nim. Po kilku godzinach są idealne. W przeciwieństwie do tych robionych na kuchence, nie wymagają długiego gotowania i nie są - szczególnie te na dnie garnka - narażone na przypalenie. 

Powolne gotowanie starodawnymi sposobami ma swoje zalety, nie ma co do tego dwoch zdań. Ale chyba nie trzeba mieć do tego takiej torby. No chyba, że się chce wesprzeć Afrykę.

Source: amazon.com

Drożdżówki z serem

Zima nastraja do innych smaków. Dlatego drożdżowki z serem, moim zdaniem, dużo lepiej smakują zimą niż latem, kiedy dominują ciasta i ciasteczka z owocami. Od dawna miałam ochotę na takie bułeczki z serem wzbogaconym skórką pomarańczową. Ponieważ dzieci zwykle kręcą nosem na biały ser, postanowiłam je zrobić idąc na imprezę. W większej grupie ludzi zawsze znajdą się amatorzy takich bułeczek. Pomyliłam się tylko w jednym – dzieciom BARDZO zasmakowały drożdżówki i były zawiedzione, gdy się okazało, że szybko znikły.

Choć najlepsze były pierwszego dnia, zaraz po upieczeniu, to i następnego dnia, popijane gorącym kakao były pyszne. Zwłaszcza, że za oknem niespodziewanie pojawił się śnieg, a samochód został wieczorem porzucony na pobliskiej górce... 

Zupa fasolowa

Zupa fasolowa kojarzy mi się z zimą. Przede wszystkim dlatego, że nic tak dobrze nie rozgrzewa jak talerz gorącej zupy bogatej w różne dodatki. Lubię ją robić z dodatkiem warzyw, bo wtedy jest bogatsza. Ale można też je całkowicie pominąć. 

Zupa fasolowa kojarzy mi się z zimą również i dlatego, że to właśnie zimą zamawiam wędliny z Chicago - z Andy's Deli. Nikt tu w Seattle i okolicy nie ma takiego wyboru takich pysznych kiełbas, polędwic i wędzonek jak Andy. Kiedy mam taką wędzonkę, czy boczek ze skórą, której i tak nie używam, czy boczek z żeberkami, aż się prosi o zupę na wędzonce. Bez wysiłku wychodzi rewelacyjna i znika z momentalnie.