# 22 Kulinarnie po Seattle i okolicy - George's w Kirkland

Wielokrotnie na stronie sąsiedzkiej Kirkland na Facebooku czytałam rekomendacje tej właśnie restauracji. Stąd też postanowiłam w końcu sprawdzić sama. 

George's ma doskonałą lokalizację, w samym centrum Kirkland. Jeśli nie znajdzie się miejsca do parkowania na ulicy, można zaparkować samochód na parkingu przy bibliotece i przejść się kawałeczek. Stąd, po zjedzeniu można pójść na krótki spacer nad jezioro, do Kirkland Marina. Niestety restauracje nie wykorzystuje w pełni tego potencjału. I chociaż reklamuje się długą tradycją, to jednak jedzenie w niej jest przeciętne. Być może po pochwałach, ochach i achach na Facebooku, moje oczekiwania były zawyżone, ale ... Kiedy powiedziałam Oli, że chciałabym tu przyjść właśnie ze względu na te rekomendacje, z lekka się zdziwiła. A więc nie tylko ja miałam takie odczucie. 

Burschetta

Zanim skończą się pomidory, te najlepsze, od Ramona spod Yakimy, trzeba korzystać ile się da z ich smaku. Gdy nastają miesiące jesienno-zimowe, żadne pomidory nie smakują jak te. Żadne nie mają już takiego zapachu. A klasyczna bruschetta potrzebuje dobrych pomidorów - jędrnych, dojrzałych, pełnych smaku. Bruschetta typowo podawana jest na grzankach z bułki. Ale czy to znaczy, że nie można podać jej na pieczywie ciemniejszym? Z domowym chlebem pszenno-żytnim wyszła świetna kombinacja, wcale nie gorsza od bruschetty jadanej we włoskich restauracjach. Absolutnie rewelacyjnym pomysłem było wykorzystanie oliwy z konfitowanego czosnku. Nasycona smakiem czosnkowym, sprawdziła się tutaj rewelacyjnie, dodając smaku pomidorom oraz grzankom. 

Sałatka nicejska

Pierwszy przepis na sałatkę nicejską (Salade Niçoise) znajdował się w moim zeszycie z przepisami. Znalazłam go w jakiejś gazecie i przypadł on do gustu mamie i mnie. Nie pamiętam tylko zupełnie czego używałyśmy zamiast anchois lub tuńczyka, bo jedno i drugie było nieosiągalne w Polsce drugiej połowy lat osiemdziesiątych. Może sardynek lub innych rybek z puszki? Pamiętam, że w sałatce były gotowane kartofle - coś, czego jak po latach się dowiedziałam, prawdziwi znawcy kuchni nicejskiej, Mireille Johnston i Jacques Médecin, cytowani przez Davida Lebovitza, odradzają. Kolejna wersja sałatki nicejskiej, którą robiłam, była znacznie bardziej zbliżona do tej autentycznej. Pojawiła się w książce "Kuchnia francuska" wydanej w serii Encyklopedia Kulinarna wydawnictwa Ten. Do dzisiaj sięgam po przepisy w niej opublikowane, bo są naprawdę dobre. W tej sałatce nie było już gotowanych kartofli, a zamiast fasolki bób, co mnie bardzo odpowiadało. I wyłącznie surowe warzywa. W zasadzie tylko bób nieco podważał autentyczność tego przepisu, ale przymknijmy oko na to małe niedopatrzenie. Wszak autentyczność - jak pisze David Lebovitz - jest kwestią dyskusyjną, o czym świadczą różne wersje przepisów na wiele klasyków, w tym właśnie na Salade Niçoise. W przepisie Davida Lebovitza znajduje się rzodkiewka, za którą ja akurat nie przepadam, a nie ma papryki, która jest w innych wersjach przepisu. A że sezon paprykowy w pełni, to nie sposób było ją pominąć. Musiała się znaleźć. Do sałatki oczywiście idealnie pasują bagietki - świeże, chrrrrupiące i jeszcze lekko ciepłe. 

Pieczone brzoskwinie ze śliwkami

W sumie to nic nowego, a tylko połączenie dwóch przepisów w jednym. Nie jest to też nic specjalnie wykwintnego. Ale jest to tak dobry deser, że zasługuje na oddzielny post. Pieczone brzoskwinie bowiem już były. Pieczone śliwki też. A teraz ich mieszanka.  Dzięki temu mamy absolutnie rewelacyjną kombinację smakową. I doskonały deser sam w sobie lub z lodami czy dobrym jogurtem waniliowym. Przyznam, że od momentu kiedy pojawiły się śliwki, to robię go niemal codziennie. Jeśli przypadkiem cokolwiek zostaje, wykorzystuję owoce czy sos jaki się wytworzył przy ich pieczeniu do polania owsianki. 

Płatki owsiane

Płatki owsiane przeżywają swoiste odrodzenie. Po latach, gdy modne były najróżniejsze płatki śniadaniowe, nagle wróciły do łaski płatki. W wersji ciepłej i zimnej. Przyznam, że najbardziej lubię na ciepło -  tak jak robiła je babcia Regina. Tyle, że nie mam płatków górskich a różne inne. Tak więc używam i tradycyjnych płatków owsianych w wersji zwykłej i błyskawicznej, oraz tzw. steel cut oats, czyli owsa łamanego lub kaszy owsianej. Kiedy byliśmy w Londynie, spróbowaliśmy tego, co podawane było jako porridge. Może nie wygląda na zdjęciach jakoś  super zachęcająco, ale przyznam, że ta angielska owsianka była naprawdę smaczna. Oferowano wiele wersji - od słodkich po słone, z najróżniejszymi dodatkami, takimi jak banany, cynamon, czekolada, owoce. I nie była to wcale żadna wytworna restauracja, a zwykły bar szybkiej obsługi. No ale w kraju, gdzie jest kultura jedzenia płatków nie jest to dziwne. 

Robię płatki różne - najczęściej błyskawiczne. Ale też i czasem szykuję takie bardziej tradycyjne - gotuję je i przechowuję w lodówce. Sprawdza się tu świetnie przepis na angielski porridge wg przepisu April Bloomfield. Na śniadanie biorę ich porcję, podgrzewam z mlekiem i wzbogacam dodatkami - bananem, owocami jakie tylko mam pod ręką, suszonymi owocami  i bakaliami oraz orzechami i migdałami. 

Flaugnarde

Każde wyjście na bazar to powrót z torbami śliwek, brzoskwiń i nektarynek. Zawsze kupuję ich za dużo, jakbym już nigdy miała ich nie jeść. Nic dziwnego - w końcu jest na nie sezon i należy korzystać z niego ile się da. Nawet w wypiekach świeże śliwki czy brzoskwinie dużo lepiej smakują. A zwłaszcza w takich jak flaugnarde. Jest to budyniowy deser w stylu clafoutis, idealny na śliwkowo-brzoskwiniowy sezon. Szybki w zrobieniu, a przy okazji pozwalający wykorzystać nieco przejrzałe owoce. Tak wiem - to tylko wymówka, ale prawda jest taka, że nie nauczę się kupować owoców tyle ile trzeba. Flaungarde można zrobić nie tylko ze śliwkami, ale i z nektarynkami, brzoskwiniami, gruszkami lub mieszanką jaką się tylko z nich ułoży. Jest pyszne na ciepło. Na zimno nie miałam okazji spróbować, bo nigdy nie udało się zachować choćby tyci-tyci. Najpyszniejsza jest wersji z różnych śliwek - każda daje swój szczególny smak i kolor. 

Lekko kremowa zupa pomidorowa z kawałkami pomidorów

Zupę pomidorową mogę jeść w każdej postaci - oczywiście dobrą, bo nie chodzi mi o tę z puszki firmy Campbell. 😉 Ale zasadniczo uwielbiam wszystkie - i taką tradycyjną polską, i kremową, i kremową z kawałkami pomidorów. Teraz kiedy pomidorów jest zatrzęsienie, robi się takie zupki z łatwością, a smakują tak, że nie można się oderwać od garnka. Podana ze świeżymi bagietkami czy foccacią jest doskonałym lunchem, a nawet lżejszym obiadem. A ponieważ nagle dostałam kosz przecudnych pomidorów, prosto z krzaczka, pachnących, aromatycznych, to aż się prosiło, by te miększe, bardziej dojrzałe wykorzystać na taką niepowtarzalną zupę. Z dodatkiem rosnących przy domu ziół wyszła rewelacyjnie.

Błyskawiczny dżem morelowy

Kiedyś robiłam całkiem sporo dżemów morelowych. Były aromatyczne i każdy słoik przypominał smaki lata. Ale w pewnym momencie przestałam - nie było amatorów na ich jedzenie. W zeszłym roku w czasie wakacyjnej podróży odwiedziliśmy jedną z winiarni na południu naszego stanu. Do win, które próbowaliśmy podano nam przekąski, a wśród nich ser kozi właśnie z dżemem morelowym. Była to prosta, ale przepyszna kombinacja. Niestety było już za późno by zrobić własne dżemy, więc posiłkowałam się kupnymi. Jednak w tym roku powróciłam do robienia dżemów morelowych, zwłaszcza, że nawet teraz, na początku września można jeszcze kupić morele. Aż proszą się o ich wykorzystanie. 😉Tym razem dżemy robiłam nieco inaczej niż w poprzednich latach, kiedy dodawałam pektynę. Tym razem robiłam szybkie dżemy, z w miarę krótkim gotowaniem. I choć jeszcze nie zaczął się sezon otwierania słoików z przetworami, obawiam się, że będzie ich nieco za mało.