Kolejne danie na leniwy dzień, gdy chcemy zjeść domowy obiad, a nie bardzo nam się chce przy nim napracować. Samo mięso jest bardzo prosto doprawione - solą, pieprzem i papryką, a także sporą ilością cebuli i czosnku. W naszym domu mięso to zrobiło furorę podane wraz z kartoflami pieczonymi z oscypkiem lub parmezanem.
Takie dania, z sosem, z warzywami kojarzą mi się nieodmiennie z jesiennymi obiadami, zjadanymi gdy za oknem jest ciemno i zimno. Niczym dobra zupa - rozgrzewają i sycą.
W przeciwieństwie do baraniny jagnięcina nie wymaga ani wcześniejszego przygotowywania, ani też specjalnie długiego duszenia. Niczym cielęcina jest delikatna i krucha. Taki gulasz komponuje się zarówno z kaszami, ryżem, cous-cous, jak i kartoflami. A i świeża, chrupiąca bagietka będzie do jego świetnym uzupełnieniem.
Szybkie i zupełnie niekłopotliwe w przygotowaniu, a co najważniejsze bardzo smaczne, chrupiące kartofle w innej odsłonie. Doskonale nadają się jako dodatek przede wszystkich do pieczeni mięsnych lub mięsa z grilla, choć rzecz jasna nie tylko. W przepisie nie podaję dokładnych proporcji, gdyż zależy to od tego ile kartofli chcemy zrobić.
Bardzo jesienna, rogrzewająca zupa-krem z kukurydzy. Nadaje się do jedzenia jako samodzielne danie lub z dodatkami takimi jak somosa czy grzanki. Robiąc tę zupę, należy pamiętać, iż samo jej zmiksowanie blenderem nie wystarczy dla uzyskania kremowej konsystencji - nadal wyczuwalne będą włókna ziarenek kukurydzy. Dlatego należy ją przetrzeć przez sitko. Można oczywiście pominąć miksowanie, choć uważam, że łatwiej się ją przeciera, gdy jest już zmiksowana. Dlatego warto jest zrobić właśnie tak, a efekt końcowy wart jest minimalnie dłuższego jej przygotowywania.
Tradycja wypieku cebularzy związana jest z Lublinem. Nie wiadomo, kiedy dokładnie zaczął być wypiekany, ale prawdopodobnie było to na przełomie XIX i XX w. Bułeczki jako pierwsi wypiekali Żydzi ze Starego Miasta. Popularność jednak zyskały one dopiero w okresie międzywojennym. Prawdziwy cebularz może mieć wielkość od 5 do 20 centymetrów. Musi mieć 1,5 centymetrową, kruchą obwódkę. Środek pulchny, a na nim farsz z cebuli i maku. Ta nie może być ani podsmażana, ani duszona, co bardzo często się zdarza w przypadku podróbek. Cebularz został w 2014 uznany za produkt regionalny i dostał kategorię "Chronione Oznaczenie Geograficzne". Mają ją również m.in. rogal świętomarciński z Poznania, czy obwarzanek krakowski. Cebularze najlepiej smakują zaraz po upieczeniu, popijane barszczem.
Ostatnia wizyta w San Francisco i w Stinking Rose, najbardziej czosnkowej restauracji jaką znam, sprawiła, że zachciało nam się czegoś z mocnym akcentem czosnkowym. A przy okazji czegoś niekłopotliwego w przygotowaniu. To danie spełnia te warunki i jest idealne do przygotowania w leniwą niedzielę, kiedy zupełnie nie chce się nam stać w kuchni i robić obiadu, a jednocześnie mamy na niego ochotę. Mięso po prostu należy posypać przyprawami i upiec, dodając pod koniec czosnek i kartofle, by również się upiekły. Drobna asysta przy pieczeniu to podlewanie mięsa wodą, by było delikatne i wilgotne. Czosnek w czasie pieczenia traci swój ostry zapach i doskonale uzupełnia smakowo mięso i dodatki.
Piersi kurczacze nie są ulubinym naszym daniem, bo zwykle sa zbyt suche. Jednak w tej kombinacji są naprawdę dobre. Przez to, że są duszone, a nie smażone, są dużo bardziej soczyste, a marchewka z groszkiem nadają sosowi przyjmenego smaku. Jest to przepis podpatrzony u innych; dla naszej rodziny oryginalna ilość marchewki z groszkiem jest stanowczo za mała. Stąd zmienione nieco proporcje, by zadowoli nasze upodobania.
Kolejne danie na leniwy dzień, gdy chcemy zjeść domowy obiad, a nie bardzo nam się chce przy nim napracować. Samo mięso jest bardzo prosto doprawione - solą, pieprzem i papryką, a także sporą ilością cebuli i czosnku. W naszym domu mięso to zrobiło furorę podane wraz z kartoflami pieczonymi z oscypkiem lub parmezanem. 
Takie dania, z sosem, z warzywami kojarzą mi się nieodmiennie z jesiennymi obiadami, zjadanymi gdy za oknem jest ciemno i zimno. Niczym dobra zupa - rozgrzewają i sycą. 
Szybkie i zupełnie niekłopotliwe w przygotowaniu, a co najważniejsze bardzo smaczne, chrupiące kartofle w innej odsłonie. Doskonale nadają się jako dodatek przede wszystkich do pieczeni mięsnych lub mięsa z grilla, choć rzecz jasna nie tylko. W przepisie nie podaję dokładnych proporcji, gdyż zależy to od tego ile kartofli chcemy zrobić. 
Bardzo jesienna, rogrzewająca zupa-krem z kukurydzy. Nadaje się do jedzenia jako samodzielne danie lub z dodatkami takimi jak somosa czy grzanki. Robiąc tę zupę, należy pamiętać, iż samo jej zmiksowanie blenderem nie wystarczy dla uzyskania kremowej konsystencji - nadal wyczuwalne będą włókna ziarenek kukurydzy. Dlatego należy ją przetrzeć przez sitko. Można oczywiście pominąć miksowanie, choć uważam, że łatwiej się ją przeciera, gdy jest już zmiksowana. Dlatego warto jest zrobić właśnie tak, a efekt końcowy wart jest minimalnie dłuższego jej przygotowywania. 
Tradycja wypieku cebularzy związana jest z Lublinem. Nie wiadomo, kiedy dokładnie zaczął być wypiekany, ale prawdopodobnie było to na przełomie XIX i XX w. Bułeczki jako pierwsi wypiekali Żydzi ze Starego Miasta. Popularność jednak zyskały one dopiero w okresie międzywojennym. Prawdziwy cebularz może mieć wielkość od 5 do 20 centymetrów. Musi mieć 1,5 centymetrową, kruchą obwódkę. Środek pulchny, a na nim farsz z cebuli i maku. Ta nie może być ani podsmażana, ani duszona, co bardzo często się zdarza w przypadku podróbek. Cebularz został w 2014 uznany za produkt regionalny i dostał kategorię "Chronione Oznaczenie Geograficzne". Mają ją również m.in. rogal świętomarciński z Poznania, czy obwarzanek krakowski. Cebularze najlepiej smakują zaraz po upieczeniu, popijane barszczem. 
Ostatnia wizyta w San Francisco i w Stinking Rose, najbardziej czosnkowej restauracji jaką znam, sprawiła, że zachciało nam się czegoś z mocnym akcentem czosnkowym. A przy okazji czegoś niekłopotliwego w przygotowaniu. To danie spełnia te warunki i jest idealne do przygotowania w leniwą niedzielę, kiedy zupełnie nie chce się nam stać w kuchni i robić obiadu, a jednocześnie mamy na niego ochotę. Mięso po prostu należy posypać przyprawami i upiec, dodając pod koniec czosnek i kartofle, by również się upiekły. Drobna asysta przy pieczeniu to podlewanie mięsa wodą, by było delikatne i wilgotne. Czosnek w czasie pieczenia traci swój ostry zapach i doskonale uzupełnia smakowo mięso i dodatki. 
Piersi kurczacze nie są ulubinym naszym daniem, bo zwykle sa zbyt suche. Jednak w tej kombinacji są naprawdę dobre. Przez to, że są duszone, a nie smażone, są dużo bardziej soczyste, a marchewka z groszkiem nadają sosowi przyjmenego smaku. Jest to przepis podpatrzony u innych; dla naszej rodziny oryginalna ilość marchewki z groszkiem jest stanowczo za mała. Stąd zmienione nieco proporcje, by zadowoli nasze upodobania.