Rzadko kiedy - przynajmniej w moim domu - zdarza się ugotować obiad perfekcyjnie, czyli tak, że nie zostaną nam resztki - a to mięsa było ciut więcej niż wymagał tego przepis, a to komuś zupa bardziej smakowała niż zwykle, a to ktoś miał mniejszy apetyty, a to sami dodaliśmy ciut więcej wszystkiego, by nie zabrakło. Jaka by nie była przyczyna, często zostają po obiedzie resztki i to w takiej ilości, że nie starczy na kolejny obiad dla całej rodziny. Oczywiście można je wziąć na lunch, ale to rozwiązanie nie zawsze się sprawdza. Co jakiś czas mamy więc obiad z gatunku przegląd lodówki, czyli każdy je co innego. Można też rozważyć zrobienie obiadu resztkowego z gatunku coś z niczego. To danie jest właśnie takim daniem. Po pysznym niedzielnym obiedzie zostały dwa spore kawałki kurczaka i sos - dokładnie tyle ile było potrzeba by wymieszać z makaronem penne i stworzyć z tego smakowitą kombinację.
Oczywiście danie to nie musi być resztkowym, tylko samodzielnym pysznym daniem. 😋
Jedno ze wspomnień dzieciństwa to właśnie rurki z bitą śmietaną. Kiedy byłam tak mała, że zupełnie tego nie pamiętam, mój tata po sobotnich korepetycjach kupował w drodze do domu paczkę rurek z bitą śmietaną. Była to nagroda za ciężką pracę z wyjątkowo trudnym uczniem. Rurki zawsze były rarytasem i szybko znikały. Kruszące się przy każdym ugryzieniu ciasto, ze wzorkiem w kwadraciki, a w środku bita śmietana. Kiedy byłam nieco starsza, rurki kupowałam też sama, jeśli miałam pieniądze, w cukierni na Dąbrowskiego na Mokotowie. A potem rurki znikły - kryzys wymiótł je na tyle skutecznie, że nie widywałam ich zbyt często. Dopiero podczas jeden z wizyt w Polsce, zobaczyłam je po niemalże 20 latach.
Moje rurki, nie są dokładnie takie jak te sprzed lat, ale mają z nimi wiele wspólnego - są lekkie i delikatne. No i oczywiście znikają bardzo szybko.
Szybkie, smaczne i idealne na weekend, kiedy mamy zbyt wiele ciekawych rzeczy do zrobienia by siedzieć w kuchni i pichcić. Można je naszykować wcześniej, a na 45 minut przed obiadem po prostu upiec. Mięso naszykowałam poprzedniego dnia - pokroiłam i posypałam przyprawami. Tak przeleżały sobie w lodówce przez noc, dzięki czemu nabrały smaku. Następnego dnia przygotowanie reszty było kwestią chwili. Mięso można przygotować również i niemal w ostatniej chwili, ale w każdym wypadku należy pozwolić mu poleżeć po doprawieniu przyprawami.
Kto powiedział, że makowiec to ciasto tylko świąteczne? Przecież makowiec jest tak pyszny, że można go jeść i o każdej innej porze. A taki makowiec jak ten, który zdecydowałam się przygotować na ostatnie święta będzie ozdobą każdego stołu. Wszystko za sprawą naszej znajomej, p. Joli, która pokazała mi swoje arcydzieła. Pani Jola zawsze uchodziła w naszej rodzinie za kopalnię pomysłów i niedościgły wzór, jeśli chodzi o ciekawie i elegancko podane dania, a także efektowne dekoracje. Jak niesie wieść rodzinna, nawet w czasach najgłębszego kryzysu, jej prezenty wyróżniały się od innych ładnym opakowaniem. Nic więc dziwnego, że jedno zdjęcie wieńca makowego sprawiło, iż chciało się podobny zrobić samemu. Wieniec jest tak efektowny, że można go dawać prezencie lub robić na specjalne okazje, nie tylko na święta. Wykonanie go niewiele się różni od wykonania tradycyjnego makowca, a efekt wizualny jest naprawdę imponujący. Samo jego przybranie to kwestia wyobraźni - można do tego wykorzystać niemal wszystko na co mamy ochotę - bakalie, suszone owoce, a nawet przyprawy, takie jak korę cynamonową czy gwiazdki anyżu. I właśnie z tego względu, im większa forma jakiej używamy tym lepiej.
Dawno temu chcąc sprawdzić jakiś przepis, który pojawił się na ekranie mojego komputera, zapisałam się nieco przymuszona na listę mailową przepisów. Od tej pory co kilka dni dostaję porcję przepisów, z których jedne wyglądają mało ciekawie i nie zachęcają do zrobienia potrawy, a inne prezentują się tak, że natychmiast chce się je spróbować. I do tych ostatnich należał przepis na tę sałatkę. Prosta w zrobieniu, a przede wszystkim bardzo smaczna. Kiedy zaniosłam ją na jakąś imprezę, to zanim zdążyłam do niej dotrzeć, już jej prawie nie było, zaś gdy wychodziłam do domu, żegnały mnie okrzyki "a to ty zrobiłaś tę pyszną sałatkę!" Czyż nie jest to najlepsza rekomendacja?
Smak kuchni włoskiej - piersi kurczaka w kremowym sosie parmezanowym. Choć atrakcyjne danie, wcale nie jest ono trudne do zrobienia. Sos jest tak pyszny, że można go jeść łyżką lub jako samodzielne danie z makaronem. Jak mawiał ks. Basso, który czasem gościnnie odprawia msze w naszym kościele, a przy tej okazji podaje wspaniałe przepisy na potrawy z kuchni włoskiej (choć akurat nie na tą), boimy się śmietany i masła, mimo, iż to właśnie one nadają naszym potrawom smak. Dowcipnie radził, by dodając śmietanę, zwłaszcza kremówkę, powiedzieć amen - wtedy wszelkie kalorie znikną. No niestety tak to nie działa, ale czasem warto zgrzeszyć, by zjeść takie danie
Pieczone jabłka kojarzą mi się z dzieciństwem i z babciami. Obie zimą robiły je na deser czy też na poczęstunek - zawsze od razu z konfiturą lub miodem w środku. W czasach, gdy słodycze nie były tak łatwo dostępne, taki właśnie smakołyk zastępował wszelkie desery i słodkości. A i jabłka były praktycznie jedynym surowym owocem jaki się jadało zimą - innych, w co dzisiaj trudno uwierzyć - nie było. Pieczone jabłka podawano więc dzieciom dość często, zwłaszcza, że uchodziły one za delikatne i zdrowe. Pod koniec zimy, kiedy jabłka nie były nadal pyszne, choć już tak śliczne i zachęcające do jedzenia na surowo jak jesienią, można było w taki sposób podać je w atrakcyjny sposób. Ja lubię piec je w całości i po to by je podać jako deser, i jako dodatek do kaczki.
Jagnięcina często gości u nas w domu w różnych postaciach. Tym razem zawitała na nasz stół w formie tradycyjnej greckiej zapiekanki pastitsio i była chyba jedną z lepszych zapiekanek tego typu, choć na pewno nie jest to lekkie danie. Zapiekanki tej, choć jest pyszna, nie da się zjeść zbyt dużo i dlatego robię ją z połowy składników, chyba że jest nas dużo chętnych do jedzenia. W oryginalnym greckim przepisie pojawia się ser owczy kefalotiri. Zastąpić go można pecorino romano, podsuszanym oscypkiem czy parmezanem. Podobnie rzecz się ma z makaronem - ziti można zastąpić makaronem rigatoni, tubetti, tortiglioni lub penne.
Jest to jedno z tych dań, które znacznie gorzej się prezentuje niż smakuje. Zapiekanka ta jest naprawdę pyszna i łatwa w przygotowaniu, ale niewątpliwie po rozkrojeniu rozpada się i nie wygląda nadzbyt ciekawie. Mimo to, na pewno posmakuje każdemu, kto lubi kuchnię meksykańską, gdyż smak placków tortilla, a także dodanych przypraw, sprawia, że nabiera ona meksykańskiego charakteru.
Jej zaletą jest łatwość w odgrzewaniu. Mam swoją wypróbowaną metodę, stosowaną na pizzy. Kawałki zapiekanki czy pizzy zawijam w folię aluminiową i piekę w piekarniku rozgrzanym do temperatury 400 F/200 C. Po ok. 10 minutach odgrzewana zapiekanka jest gotowa, gorąca, ale nie spalona czy przepieczona.
Rzadko kiedy - przynajmniej w moim domu - zdarza się ugotować obiad perfekcyjnie, czyli tak, że nie zostaną nam resztki - a to mięsa było ciut więcej niż wymagał tego przepis, a to komuś zupa bardziej smakowała niż zwykle, a to ktoś miał mniejszy apetyty, a to sami dodaliśmy ciut więcej wszystkiego, by nie zabrakło. Jaka by nie była przyczyna, często zostają po obiedzie resztki i to w takiej ilości, że nie starczy na kolejny obiad dla całej rodziny. Oczywiście można je wziąć na lunch, ale to rozwiązanie nie zawsze się sprawdza. Co jakiś czas mamy więc obiad z gatunku przegląd lodówki, czyli każdy je co innego. Można też rozważyć zrobienie obiadu resztkowego z gatunku coś z niczego. To danie jest właśnie takim daniem. Po pysznym niedzielnym obiedzie zostały dwa spore kawałki kurczaka i sos - dokładnie tyle ile było potrzeba by wymieszać z makaronem penne i stworzyć z tego smakowitą kombinację.
