Jest to jeden z przepisów z opisanej niedawno przeze mnie książki "Kuchnia łemkowska z Ropek. Częstujcie się!". Przypominają nieco pierogi ukraińskie, ale nie do końca. Odróżnia je użycie dwóch różnych serów, a nie tylko zwykłego twarogu, a także dodatek mięty do sera. Ciekawe w smaku i idealne na bezmięsny obiad z dodatkiem wielu warzyw serwowanych w różnej postaci. Można też je podać jako dodatek do dania mięsnego - tak jedli moi mięsożerni goście i domownicy. Dla mnie najsmaczniejsza i najbardziej wyrazista była wersja podsmażana z zarumienioną cebulą.
Nareszcie udały mi się kajzerki, które uwielbiam od zawsze i których chyba najbardziej mi brakuje z pieczywa. W Polsce wykorzystuję to, że mogę się nimi najeść, ale niestety nie da się zrobić tego na zapas. Wiele razy usiłowałam je zrobić, ale ciągle wychodziły zwykłe bułki. I w końcu udało się. Przyznam, że był to przypadkowy sukces, więc nie do końca wiem czemu zawdzięczam ten sukces - czy to było wolne wyrastanie w lodówce przez noc, czy spryskiwanie wodą w czasie pieczenia, czy jeszcze coś innego. Ale czy to ważne? Najważniejsze jest to, że się udały i kajzerki były tak smaczne, że momentalnie zniknęły.
