Jagnięcina to jedno z moich ulubionych mięs, bo jest delikatna jak cielęcina. Lubię ją w postaci szaszłyków czy pieczeni. A dzisiaj żeberka. Tym razem bardzo proste, bez dodatków - jedynie marynowane w czosnku i zaprawie Worcestershire sauce. Można je zrobić na grillu, a można też i w piekarniku.
Panna cotta to nic innego, tylko deser z gotowanej śmietany, zestalonej przy pomocy żelatyny. A do tego sos owocowy. Prosty deser, ale za to bardzo efektowny.
Po okresie robienia chleba Pain de Campagne nadszedł czas na zmianę. Najprostszą była zwykła zmiana proporcji mąki pszennej białej i razowej. I tak powstał ten sam, choć inny chlebek. Pocieszam się, że jest on zdrowszy niż zwykły chleb z mąki białej. Również i ten przepis pochodzi z książki Flour Water Salt Yeast: The Fundamentals of Artisan Bread and Pizza. Podobnie jak i w przypadku Pain de Campagne, przepis został nieco zmieniony przeze mnie, gdyż nie miałam serca dawać tylko części zaczynu. Z czasem też nauczyłam się pomijać długi okres wyrastania chleba co znacznie uprościło jego przygotowanie, a zupełnie nie wpłynęło na jego smak.
Takie naleśniki to nie tylko propozycja na lunch, ale i na deser. Nadzienie można zrobić z delikatnego serka lub z czekolady (nutelli), która idealnie komponuje się z malinami. Najmniej jednak pasuje dżem. Najważniejszy bowiem jest sos zrobiony z malin i cassisa. Jeśli chcemy podawać naleśniki dzieciom, spokojnie można pominąć Crème de cassis. Mimo iż dodajemy go relatywnie mało, dzieci raczej powinny dostać wersję bezalkoholową.
Do zrobienia tego chleba zostałam zachęcona opinią przeczytaną na blogu Moje wypieki, iż jest to mercedes wśród chlebów. Lubię wyzwania więc czym prędzej zabrałam się do pracy. I... rozczarowałam się nieco. Chleb, owszem jest dobry, ale nie nazwałabym go mercedesem. Biorąc pod uwagę ilość pracy jaką trzeba wykonać by go upiec nie jest wart - według mnie. Nie zmienia to jednak faktu, że nam smakował i szybko zniknął. Od czasu do czasu można się więc pobawić i upiec taki chleb.
Szparagami nie możemy się nasycić i co chwila próbujemy ich w nowych wersjach. Tym razem krótko smażone z czosnkiem. Ta wersja to wpływ poprzednich eksperymentów z fasolką i brokułami z czosnkiem. Były one co prawda nieco inaczej robione, ale przecież najważniejszy jest efekt końcowy, a ten był bardzo udany.
Ostatnia wyprawa do Trader Joe's skończyła się inspiracją do zrobienia innej niż dotychczas pasty twarożkowo-łososiowej. Zwykle robiłam ją z typowego twarożku - ot takiego jaki kupuje się w International Deli czy też samemu robi z nadmiaru mleka. Do tego dodawałam łososia wędzonego na gorąco i całość miksowałam blenderem. Tymczasem przy stoisku oferującym produkty do spróbowania podawano bułeczkę z twarożkiem z wędzonym łososiem wmieszanym w kawałkach. Rzadko kiedy próbuję jedzenie z takich stoisk, ale tym razem zachęcona przez Olę spróbowałam. Było to naprawdę smaczne.
Empenadas pierwszy raz jadłam w Monterrey w Meksyku w argentyńskiej restauracji. Były doskonałe. Ciężko się było zdecydować, które wybrać, gdyż oferowano je z bardzo różnymi nadzieniami.
Kiedyś wydawało mi się, że zupa szparagowa brzmi bardzo dystyngowanie i elegancko - czytałam o niej w różnych powieściach. Podawano ją na eleganckie obiady. I oczywiście miałam ochotę spróbować. Ale w moim domu nie jadało się szparagów - nie wiem nawet dlaczego. Tak na dobrą sprawę odkryłam je dzięki Krysi, która pokazała mi jak je przygotować. Zupę jak ta, można zrobić dosłownie w pół godziny - zakładając, że mamy bulion.
Jedna z ciekawszych pod względem smaku pizz. Nie wiem czy na pewno jadana we Włoszech, ale zupełnie nie przeszkadza mi, jeśli nie. Jest pyszna i warta zjedzenia. Kombinacja gruszek i pleśniowego sera typu gorgonzola, dodatkowo w towarzystwie prażonych orzechów włoskich nie może nie wypalić. Ta pizza po prostu musi się udać i smakować. No może nie dzieciom, bo dla nich może być zbyt wytrawna. Na ciasto został wykorzystany przepis na pizzę użyty do zrobienia pizzy
Tartuffo.
Wiosna w pełni i co chwila pojawiają się nie tylko piękne nowe kwiaty, ale i warzywa i owoce. Zaczął się sezon na szparagi i można je kupić w każdym miejscu - piekne i dorodne. Nie sposób przejść obojętnie obok nich, gdyż aż proszą się o kupienie i przgotowanie w jakieś potrawie. Na pierwszy ogień poszły więc szparagi jako dodatek do duszonego mięsa - w tym przypadku łopatki. Podane z kluseczkami gnocchi, sałatką z pomidorów i cebuli oraz mizerii stały się częścią prostego i pysznego obiadu. Oczywiście można je podać i z kopytkami, i z kluskami z dziurką, czy zwykłymi kartoflami i zupełnie innymi dodatkami. Mięso ze szparagami po prostu zawsze będzie smakować.
Marakuja idealnie pasuje do wszelkich deserów - jej kwaśny smak balansuje inne dodatki. Ten deser powstał nieco przez analogię do musu malinowego, a trochę w wyniku potrzeby zrobienia czegoś specjalnego na szczególną okazję. Miał też być niekłopotliwy w wykonaniu. Sprawdził się idealnie i podbił serca domowników i gości.
Do kuchni hinduskiej przemierzałam się kilka razy, ale tak naprawdę przekonałam się do niej dopiero po latach pod wpływem mojej sąsiadki i Mayuri. Próbując restauracji hinduskich w Lexington, uznałam, że kuchnia hinduska nie jest dla mnie - ostra i bez wyrazu, a wiele potraw je się na zimno. Jakież więc było moje zdziwienie, gdy w naszym budynku w Bellevue zamieszkała Hinduska i niemal natychmiast zaczęły rozchodzić się z jej mieszkania kuszące zapachy. Gdy zaczynała gotować, człowiek robił się momentalnie głodny niezależnie od tego czy właśnie zjadł obiad czy też był przed posiłkiem. Kilka razy rozpatrywałam czy - wzorem Aurelii Jedwabińskiej z "Opium w rosole" - nie wprosić się na obiadek. Uznałam jednak, że co uchodzi młodocianej postaci rodem z książek Musierowicz, niekoniecznie przystoi dorosłej osobie z krwi i kości. Ponadto, jakaż bowiem była gwarancja, że moja sąsiadka czytała tę książkę i na moje "dzień dobry, przyszłam na obiadek" zareaguje jak mama Borejko, czyli z uśmiechem zaprosi do stołu? No, dość niska. W tej sytuacji postanowiłam dać jeszcze jedną szansę hinduskiej restauracji. Najbliżej domu była restauracja Mayuri, więc tam też się udałam. To co wyróżniało ją od poprzednio odwiedzanych restauracji to to, że w czasie lunchu oferowano bufet, co oznaczało możliwość skosztowania różnych potraw i dobrania sobie tego, co nam najbardziej smakuje. Ponadto, w godzinach lunchowych z restauracji nierzadko wychodziła kolejka microsoftowców, wśród których wielu było Hindusami. To stanowiło dla mnie dowód autentyczności Mayuri.
Oryginalne tiramisu z najlepszego przepisu jakiego kiedykolwiek używałam. Znalazłam go w książce "Step-by-step cooking: Italian, Mexican, and Chinese Recipes", dość przypadkowo kupionej lata temu za grosze. Przepis nieco zmodyfikowałam - daję nieco mniej alkoholu i ciutek inny. Ciasto należy zrobić jeden dzień przed podaniem - musi ono postać w lodówce minimum 12 godzin, by biszkopty dobrze nasiąkły, a całość się "przegryzła".
