Ratatouille

Sobotni wieczór. Filmowy wieczór rodzinny i film Ratatouille. Dlaczego ten? Bo właśnie przyjaciółka mi przypadkowo uświadomiła, że w sumie nigdy go nie widziałam. Czemu więc nie zrelaksować się przy takim filmie. Jak to bywa przy filmach o jedzeniu, nawet przerysowanych kreskówkach, człowiek robi się głodny i zaczyna myśleć o tym co by tu zjeść. No i wymyśliliśmy, że zjemy ratatouille. Zaczęłam się dokształcać, dzięki czemu dowiedziałam się, że ratatouille robi się w różny sposób. Myślę, że to oryginalne, uznawane za jedzenie biednych, było robione jak ratatouille nicejskie, czyli w warzywa były razem gotowane niczym potrawka. Tak zresztą wspomina je okropny krytyk w filmie Ratatouille - to gotowane przez jego mamę było niedościgłym wzorem, a szczurek Remy sprawił, że wróciły wspomnienia, pomimo, że podał swoje w iście mistrzowski sposób - plasterki warzyw, otoczone sosem. Ratatouille, jest relatywnie "młodą" potrawą - pierwsze wzmianki o niej wywodzą się z XIX w. Oczywiście z czasem przepis ewoluował i zaczęły się w nim pojawiać różne przyprawy, których wcześniej nie było - ot, jak choćby zioła prowansalskie. Ratatouille ma też odpowiedniki w innych kuchniach: pisto (Hiszpania), samfaina (Katalonia), tombet (Majorka), ciambotta, caponata i peperonata (Włochy, Tunezja), briám i tourloú (Grecja), şakşuka i türlü (Turcja), ajapsandali (Gruzja), lecsó (Węgry), ghiveci (Rumunia) czy zaalouk (Maroko). Moja wersja bardziej przypomina confit bayaldi, z racji ułożenia, choć nie do końca nim jest. Puryści kulinarni pewnie nie zgodzili by się ze mną - jeśli wierzyć encyklopedii kulinarnej Larousse Gastronomique, prawdziwe ratatouille składa się z warzyw osobno gotowanych, a dopiero w ostatniej fazie łączonych, by powstała potrawa o kremowej konsystencji. No cóż - może to i profanacja, ale nasze ratatouille, robione nieco na wyczucie, wyszło bardzo smaczne i momentalnie zniknęło z talerzy. Bardzo mnie to ucieszyło, bo początkowo, patrząc na maleńkie porcje nakładane przez wszystkich, myślałam, że czeka mnie kilka resztkowych lunchy. Tymczasem, nie została nawet kropelka sosu. 

Sos
1.5 lb/650 g pomidorów lub dwie 13 oz puszki pomidorów w kawałkach (diced) lub 2 kartoniki pomidorów w kawałkach (crushed) 
1 cebula

1 papryka - czerwona, pomarańczowa lub żółta
6-8 ząbków czosnku

1 łyżeczka suszone bazylii

1/4-1/2 łyżeczki lubczyku

sól

pieprz
Opcjonalnie: zioła prowansalskie do smaku

1 bakłażan - jak najcieńszy
1 cukinia zielona
1 cukinia żółta

6 pomidorów rzymskich (roma)

2 łyżki masła lub oleju/oliwy

2 ząbki czosnku

kilka listków świeżej bazylii

Przygotować sos. Cebulę pokroić na kostkę - nie musi być bardzo drobna. Czosnek drobno posiekać lub przepuścić przez praskę.  Paprykę oczyścić z nasion i pokroić w kostkę. Pomidory dowolną metodą* obrać ze skórki i również pokroić w kostkę.  Podsmażyć na oleju - najpierw cebulę, a kiedy zaczyna się szklić, dodać czosnek. Chwilę smażyć uważając by nie przypalił się. Następnie dodać pokrojoną paprykę i pomidory. Poddusić chwilę i doprawić solą, pieprzem i ziołami. Dusić ok. 5 minut. 

Kiedy sos się dusi czas przygotować warzywa -  umyć i pokroić na równiej szerokości plasterki. Jeśli bakłażan jest grubaśny, plasterki można pokroić na połówki lub nawet ćwiartki. 

Na dno naczynia do pieczenia wylać solidną warstwę sosu. Na nim ułożyć przy samym brzegu plasterki warzyw - naprzemiennie. Wewnątrz pierwszego,  drugie kółko -  ja zmieniłam tylko kierunek układania, co widać na zdjęciu, by ratatouille ładnie się prezentowało.  

Rozpuszczone masło lub olej/oliwę wymieszać z bardzo drobno posiekanymi listkami bazylii i 2 ząbkami czosnku. Polać warzywa po wierzchu. Naczynie przykryć folią i lekko ją podziurawić, by para miała gdzie uciekać. Siup do piekarnika rozgrzanego do 400 F/200 C i piec ok. 30 minut. 

Podawać ze świeżą bagietką lub podpieczonymi w tosterze kromkami dobrego chleba jest pycha!!!!

* jeśli nie mamy specjalnej obieraczki, należy najpierw sparzyć je, by skórka łatwo odchodziła, a następnie obrać