To chyba najoryginalniejsza potrawa jaką serwowałam na tegoroczne święta. Babka gołąbkowa - codzienna potrawa w świątecznej odsłonie. W rodzinie lubiącej gołąbki, spotkała się od razu z aprobatą. Smakiem nie różni się od gołąbków - masę przygotowuje się dokładnie tak samo. Co prawda do mojej masy nie daję cebuli i pieczarek, ale w wersji świątecznej zmieniłam nieco masę pod wpływem oryginalnego przepisu.
Gotowane mięso wcale nie musi być potrawą dla ludzi na diecie lekkostrawnej. Niewątpliwie jest znacznie lżejsze niż mięsa smażone, duszone czy pieczone. Ale czasem miewamy ochotę na taką właśnie odmianę. Wiele razy przekonałam się, że takie gotowane, delikatne mięso jest równie smaczne jak to duszone czy pieczone.
Podobno to ciasto jest super popularne na weselach i innych większych uroczystościach rodzinnych. Mnie zaciekawiło wyglądem i składnikami. Pośród rodzinnych i znajomych konsumentów zdania były podzielone - od zdecydowanego tak, fantastyczne, nie mogę się doczekać kiedy zjem następny kawałek i całej masy "ochów" i "achów", do "niezłe, ale jadałam lepsze". Takiej reakcji się nie spodziewałam. :)
Ciasto wymaga nieco pracy, choć nie jest trudne w wykonaniu. Jak to bywa z ciastami przekładanymi kremem, zdecydowanie zyskuje na smaku, gdy pozwolimy mu postać w lodówce jeden pełny dzień.
Ta sałatka kojarzy mi się z jedną z wizyt w Aninie - zostałam poczęstowana bardzo podobną sałatką, w której duszone pieczarki doskonale współgarły z pozostałymi składnikami - przede wszystkim jajkiem i majonezem. Również i w Internecie widywałam tu i tam podobne przepisy. Wersja z gotowanymi pieczarkami zupełnie mi nie leży - w gotowaniu tracą smak i stają się swoistym wypełniaczem sałatki, nie wnosząc w nią smaku. Dlatego uważam, iż duszenie pieczarek jest dużo lepszą/smaczniejszą metodą na ich przygotowanie. Sałatka, by nabrać wyrazistości potrzebuje również i szczypiorku lub odrobiny cebulki. No i ser - według mnie najlepszy jest któryś z ostrych serów - cheddar lub Dubliner. Ale są miłośnicy serów łagodnych czy wręcz słodkawych. No cóż - tu juz każdy musi rozstrzygnąć wedłe swpoich upodobań.
Zanim wpadniemy w szał wypieków świątecznych - mazurków, bab, serników i innych pyszności, warto zrobić pyszne i proste w wykonaniu wiosenne ciasto. A przy okazji lekko posprzątać w zamrażalniku, w którym pewnie tu i ówdzie mogły schować się mrożone owoce - maliny czy jeżyny. W oryginalnym przepisie są to maliny, ale jak się okazało, te zostały już zużyte, a jeżyn było całkiem sporo. Nie pierwszy to raz podmieniam maliny jeżynami i zamiana ta wcale ciastu nie szkodzi. Ciasto ma ciekawy smak i strukturę. Dzięki temu, że nie ma w nim mąki jest ono bezglutenowe, co w obecnych czasach ma znaczenie. Nawet opadnięcie na dno owoców nie wpływa negatywnie na smak. Ot - drobny wypadek przy pracy. Przepis na ciasto pochodzi oryginalnie ze strony Lecker.de.
Do tej pory robiłam boeuf Stroganoff z przepisu z Kulinarnej Encyklopedii Świata. W części poświęconej kuchni rosyjskiej znalazł się i on. Ale wychodził bardzo płynny i pomidorowy. Był niezły, ale ... No właśnie - mało przypominał mi te, które inni zachwalali. Z czasem odkryłam, że w innych przepisach jest mniej przecieru, dodaje się wino lub koniak, no i musztardę, dla zaostrzenia smaku. Z podglądanych przepisów najbardziej przypadł mi do gustu przepis Jakuba Kuronia. I faktycznie - ten boeuf Stroganoff był najlepszym jaki jadłam. Naprawdę warto go zrobić.
Kiedy oglądałam film "Kochaj albo rzuć", bardzo bawiło mnie oglądanie Polonii w Ameryce - takiej w Chicago. Stroje ludowe, tańce, wplatanie angielskiego w polski, itd. Nie przypuszczałam wtedy w najśmielszych snach, że sama kiedyś stanę się częścią takiej Polonii. No może nie w stroju ludowym, choć i tego przez lata się dorobiłam, ale bywającą i organizującą imprezy, z pierogami i kiełbasą, pokazującą ludowości z Polski. Jedną z moich ulubionych imprez polonijnych jest Bazar w Domu Polskim. Dwa razy w roku, całe piętro Domu Polskiego wypełnione jest straganami, przy których można kupić mnóstwo różności - od wycinanek do palemek, opłatka, książek, fartuszków i podkoszulek z polskimi "mądrościami", "Bolesławca" i "Włocławka" do kiełbasy i różnego badziewia mniej lub bardziej potrzebnego. Na dole zaś jest restauracja, w której można zjeść pierogi, gołąbki, naleśniki, kiełbasę, ogórkową lub barszcz i całą masę ciast i ciasteczek napieczonych przez panie z Polonii, w tym i mnie. :) W pewnym momencie rozbrzmiewa śpiew polskiego chóru, prezentującego polski repertuar ludowy. Ten bazar ma swój urok. I dlatego lubię chodzić w ten dzień, powłóczyć się pośród stoisk, kupić różne rzeczy, zjeść gołąbki, które czasami wielkością bardziej przypominają wróbelki, pogadać ze spotkanymi znajomymi i po raz kolejny obiecać sobie z nimi, że musimy się częściej spotykać, by znowu wpaść na siebie na kolejnym bazarze.
Kiedy byłam w Szwecji, nie miałam okazji spróbować skagenröra. A to dlatego, że byłam biedną studentką na saksach - jak to się wtedy mówiło. Każdą zarobioną koronę skrzętnie chowałam, a zanim wydałam, trzy razy zastanowiłam się czy na pewno ta rzecz jest mi potrzebna. W efekcie, Szwecja kojarzy mi się z risotto i paprykarzem szczecińskim. Te bowiem jedliśmy na okrągło. Risotto było bidne - ryż, parówki, pieczarki z puszki i groszek. Od tamtych dni minęło sporo czasu. I choć nigdy później nie byłam już w Szwecji, to sentyment do tego kraju pozostał, awersja do paprykarza szczecińskiego też, zaś chęć powrotu zdecydowanie wzrosła. Ostatnio wpadła mi w oko ta sałatka - oczywiście na zdjęciach w internecie. A że wydawała się być apetyczna i mniej udziwniona niż śledzie przywiezione ze Szwecji przez rodziców, to postanowiłam zrobić. Zwłaszcza, że jest obłędnie prosta w wykonaniu.
Przyznam, że kasza pęczak to jeden z koszmarów mojego dzieciństwa. O ile lubiłam kaszki drobne oraz kaszę gryczaną, o tyle nie znosiłam pęczku. W sumie nie wiem czemu. Do dzisiaj widzę krupnik zrobiony przez mamę, właśnie z pęczakiem. Ble! Oczywiście były i żale, czemu krupnik babci zjadam, a tego nie chcę. Kiedy więc sama zaczęłam gotować, pęczaku w mojej kuchni nie było. Po prostu nie było! Koniec kropka! Bo i po co, skoro jest taki niedobry. Wreszcie się można było od niego uwolnić. Ostatnio jednak coraz częściej widziałam fotografie pysznie wyglądających potraw, na których królował właśnie pęczak. Aż się chciało je zjeść. Nawet ten "okropny pęczak". Ostatecznie do dania szansy pęczakowi przekonało mnie demo kulinarne w Trader Joe's. Co prawda nie serwowano tam pęczaku, ale mięso z warzywami i mieszanką kasz, w tym właśnie taką pęczakopodobną. Dałam więc tej wyklętej kaszy szansę. I okazało się, że nie taki pęczak zły jak go malują, a co ważniejsze, że rodzina podziela to zdanie.
Zanim nadejdą święta, a z nimi mnóstwo okazji do podjadania i pojadania smakołyków, warto zjeść coś lekkiego. Tym razem danie oparte na samych warzywach, czyli kalafiorowy ryż. Nie ma w nim nic oprócz warzyw, bo nawet ten "ryż" to po prostu zmielony kalafior. Doprawiony sosem sojowym, sprawia wrażenie, że się je smażony ryż. Tak przygotowany "ryż" można jeść bez niczego, ale też i świetnie nadaje się do wielu potraw azjatyckich, choć nie tylko - pasuje do pieczonej ryby czy potraw z owoców morza.
Ostatnio w czasie uczelnianej imprezie demonstrującej różnorodność kultur naszych studentów miałam okazję spróbować właśnie takich zawijasków przygotowanych przez studenta z Filipin. Były przepyszne i przyznam, że aż ciężko było mi uwierzyć, że on sam je przygotował. Nie był to pierwszy raz, kiedy jadłam takie zawijaski, ale te szczególnie przypadły mi do gustu. Stąd też postanowiłam spróbować własnych sił i przygotować je w domu. Nie jest to trudne, ale trzeba mieć wszystko naszykowane do szybkiego nakładania, gdyż papier ryżowy, namoczony w wodzie robi się kleisty i ciężko się go zwija, jeśli zbyt długo leży. Zawijaski najczęściej jadłam w wersji z krewetkami - niektóre dodatkowo miały również i kawałek mięsa. Ale można je przygotować w wersji wegetariańskiej bez mięsa i bez owoców morza. Zamiast klusek można również wykorzystać ryż.
Zawijaski muszą być maczane w sosie z orzeszków ziemnych. I tu zaczyna się zabawa, gdyż niemal każda nacja azjatycka ma swój sposób na przygotowanie go. Ja wykorzystałam przepis tajski, choć wiem już, że następnym razem pewnie zrobię go nieco inaczej, by był rzadszy. Nie znaczy, że ten był niedobry - wręcz przeciwnie. Był bardzo smaczny i można go wyjadać łyżką z miseczki. ;)
O ile za masłem orzechowym nie przepadam, o tyle ten sos mogłabym jeść łyżką z miski. W Chantanee czy Pen Thai, za każdym razem niemal wylizuję miseczkę. Pasuje i do mięsnych potraw typu satay, i do zawijasków z krewetkami, kluskami i warzywami. Można go przygotować wcześniej, a nawet zamrozić. W wersji do zawijasków musi mieć bardziej płynną konsystencję niż sos do satay - ma być niczym "dip-maczałka", w której macza się takiego zawijaska. Lubię też gdy sos do zawijasków ma lekko chrupiąca konsystencję - dlatego przed podaniem przystrajam go niezbyt drobno pokruszonymi orzeszkami.
1 szklanka masła orzechowego
1/2 szklanki mleka kokosowego
Jest to sałatka, obok której wielbiciele kuchni azjatyckiej nie przejdą obojętnie. Smak nadają jej zarówno sos winegret oparty na occie ryżowym i oleju sezamowym, jak i mieszanka kapust wzbogacona ziernami sezamu, migdałami i orzechami. Wszystko zaś uzupełniają kluski - takie jak w zupkach Ramen, choć można je oczywiście kupić osobno. Sałatkę przygotowuje się bardzo prosto, szczególnie jeśli wykorzystuje się gotowy mix sałatkowy, jak ja to zrobiłam. Dodatek suchych klusek sprawia, iż musi ona dojrzeć przez kilka godzin.
Niemal zawsze na naszym stole wielkanocnym pojawia się duszona biała kiełbasa. Tym jednak razem, dla odmiany upiekłam ją z dodatkiem marynaty musztardowo- miodowej. No i oczywiście dużej ilości cebulki. Doskonała kombimacja - smakowita, soczysta. Podana ze smażonymi kartoflami jest przepysznym daniem nie tylko wielkanocnym, ale po prostu daniem obiadowym. 
Tym razem przepis Oli, która - w przeciwieństwie do mnie - bardzo lubi babeczki. Ja jakoś nigdy nie umiałam się do nich przekonać, zwłaszcza, że często odstraszają mnie one swym przybraniem z kolorowych i strasznie słodkich mas. Ola podpatrzyła sposób dekorowania babeczek w książce Betty Crocker The big book of cupcakes, ale już wykonanie zmieniła, bazując na sprawdzonym przepisie na same babeczki, a także na gęstym lukrze zrobionego naszym sposobem. 
To chyba najoryginalniejsza potrawa jaką serwowałam na tegoroczne święta. Babka gołąbkowa - codzienna potrawa w świątecznej odsłonie. W rodzinie lubiącej gołąbki, spotkała się od razu z aprobatą. Smakiem nie różni się od gołąbków - masę przygotowuje się dokładnie tak samo. Co prawda do mojej masy nie daję cebuli i pieczarek, ale w wersji świątecznej zmieniłam nieco masę pod wpływem oryginalnego przepisu. 
Gotowane mięso wcale nie musi być potrawą dla ludzi na diecie lekkostrawnej. Niewątpliwie jest znacznie lżejsze niż mięsa smażone, duszone czy pieczone. Ale czasem miewamy ochotę na taką właśnie odmianę. Wiele razy przekonałam się, że takie gotowane, delikatne mięso jest równie smaczne jak to duszone czy pieczone. 
Podobno to ciasto jest super popularne na weselach i innych większych uroczystościach rodzinnych. Mnie zaciekawiło wyglądem i składnikami. Pośród rodzinnych i znajomych konsumentów zdania były podzielone - od zdecydowanego tak, fantastyczne, nie mogę się doczekać kiedy zjem następny kawałek i całej masy "ochów" i "achów", do "niezłe, ale jadałam lepsze". Takiej reakcji się nie spodziewałam. :)
Ciasto wymaga nieco pracy, choć nie jest trudne w wykonaniu. Jak to bywa z ciastami przekładanymi kremem, zdecydowanie zyskuje na smaku, gdy pozwolimy mu postać w lodówce jeden pełny dzień. 
Ta sałatka kojarzy mi się z jedną z wizyt w Aninie - zostałam poczęstowana bardzo podobną sałatką, w której duszone pieczarki doskonale współgarły z pozostałymi składnikami - przede wszystkim jajkiem i majonezem. Również i w Internecie widywałam tu i tam podobne przepisy. Wersja z gotowanymi pieczarkami zupełnie mi nie leży - w gotowaniu tracą smak i stają się swoistym wypełniaczem sałatki, nie wnosząc w nią smaku. Dlatego uważam, iż duszenie pieczarek jest dużo lepszą/smaczniejszą metodą na ich przygotowanie. Sałatka, by nabrać wyrazistości potrzebuje również i szczypiorku lub odrobiny cebulki. No i ser - według mnie najlepszy jest któryś z ostrych serów - cheddar lub Dubliner. Ale są miłośnicy serów łagodnych czy wręcz słodkawych. No cóż - tu juz każdy musi rozstrzygnąć wedłe swpoich upodobań.
Kiedy oglądałam film "Kochaj albo rzuć", bardzo bawiło mnie oglądanie Polonii w Ameryce - takiej w Chicago. Stroje ludowe, tańce, wplatanie angielskiego w polski, itd. Nie przypuszczałam wtedy w najśmielszych snach, że sama kiedyś stanę się częścią takiej Polonii. No może nie w stroju ludowym, choć i tego przez lata się dorobiłam, ale bywającą i organizującą imprezy, z pierogami i kiełbasą, pokazującą ludowości z Polski. Jedną z moich ulubionych imprez polonijnych jest Bazar w Domu Polskim. Dwa razy w roku, całe piętro Domu Polskiego wypełnione jest straganami, przy których można kupić mnóstwo różności - od wycinanek do palemek, opłatka, książek, fartuszków i podkoszulek z polskimi "mądrościami", "Bolesławca" i "Włocławka" do kiełbasy i różnego badziewia mniej lub bardziej potrzebnego. Na dole zaś jest restauracja, w której można zjeść pierogi, gołąbki, naleśniki, kiełbasę, ogórkową lub barszcz i całą masę ciast i ciasteczek napieczonych przez panie z Polonii, w tym i mnie. :) W pewnym momencie rozbrzmiewa śpiew polskiego chóru, prezentującego polski repertuar ludowy. Ten bazar ma swój urok. I dlatego lubię chodzić w ten dzień, powłóczyć się pośród stoisk, kupić różne rzeczy, zjeść gołąbki, które czasami wielkością bardziej przypominają wróbelki, pogadać ze spotkanymi znajomymi i po raz kolejny obiecać sobie z nimi, że musimy się częściej spotykać, by znowu wpaść na siebie na kolejnym bazarze.
Kiedy byłam w Szwecji, nie miałam okazji spróbować skagenröra. A to dlatego, że byłam biedną studentką na saksach - jak to się wtedy mówiło. Każdą zarobioną koronę skrzętnie chowałam, a zanim wydałam, trzy razy zastanowiłam się czy na pewno ta rzecz jest mi potrzebna. W efekcie, Szwecja kojarzy mi się z risotto i paprykarzem szczecińskim. Te bowiem jedliśmy na okrągło. Risotto było bidne - ryż, parówki, pieczarki z puszki i groszek. Od tamtych dni minęło sporo czasu. I choć nigdy później nie byłam już w Szwecji, to sentyment do tego kraju pozostał, awersja do paprykarza szczecińskiego też, zaś chęć powrotu zdecydowanie wzrosła. Ostatnio wpadła mi w oko ta sałatka - oczywiście na zdjęciach w internecie. A że wydawała się być apetyczna i mniej udziwniona niż śledzie przywiezione ze Szwecji przez rodziców, to postanowiłam zrobić. Zwłaszcza, że jest obłędnie prosta w wykonaniu. 
Przyznam, że kasza pęczak to jeden z koszmarów mojego dzieciństwa. O ile lubiłam kaszki drobne oraz kaszę gryczaną, o tyle nie znosiłam pęczku. W sumie nie wiem czemu. Do dzisiaj widzę krupnik zrobiony przez mamę, właśnie z pęczakiem. Ble! Oczywiście były i żale, czemu krupnik babci zjadam, a tego nie chcę. Kiedy więc sama zaczęłam gotować, pęczaku w mojej kuchni nie było. Po prostu nie było! Koniec kropka! Bo i po co, skoro jest taki niedobry. Wreszcie się można było od niego uwolnić. Ostatnio jednak coraz częściej widziałam fotografie pysznie wyglądających potraw, na których królował właśnie pęczak. Aż się chciało je zjeść. Nawet ten "okropny pęczak". Ostatecznie do dania szansy pęczakowi przekonało mnie demo kulinarne w Trader Joe's. Co prawda nie serwowano tam pęczaku, ale mięso z warzywami i mieszanką kasz, w tym właśnie taką pęczakopodobną. Dałam więc tej wyklętej kaszy szansę. I okazało się, że nie taki pęczak zły jak go malują, a co ważniejsze, że rodzina podziela to zdanie. 
Zanim nadejdą święta, a z nimi mnóstwo okazji do podjadania i pojadania smakołyków, warto zjeść coś lekkiego. Tym razem danie oparte na samych warzywach, czyli kalafiorowy ryż. Nie ma w nim nic oprócz warzyw, bo nawet ten "ryż" to po prostu zmielony kalafior. Doprawiony sosem sojowym, sprawia wrażenie, że się je smażony ryż. Tak przygotowany "ryż" można jeść bez niczego, ale też i świetnie nadaje się do wielu potraw azjatyckich, choć nie tylko - pasuje do pieczonej ryby czy potraw z owoców morza. 
O ile za masłem orzechowym nie przepadam, o tyle ten sos mogłabym jeść łyżką z miski. W Chantanee czy Pen Thai, za każdym razem niemal wylizuję miseczkę. Pasuje i do mięsnych potraw typu satay, i do zawijasków z krewetkami, kluskami i warzywami. Można go przygotować wcześniej, a nawet zamrozić. W wersji do zawijasków musi mieć bardziej płynną konsystencję niż sos do satay - ma być niczym "dip-maczałka", w której macza się takiego zawijaska. Lubię też gdy sos do zawijasków ma lekko chrupiąca konsystencję - dlatego przed podaniem przystrajam go niezbyt drobno pokruszonymi orzeszkami. 
Jest to sałatka, obok której wielbiciele kuchni azjatyckiej nie przejdą obojętnie. Smak nadają jej zarówno sos winegret oparty na occie ryżowym i oleju sezamowym, jak i mieszanka kapust wzbogacona ziernami sezamu, migdałami i orzechami. Wszystko zaś uzupełniają kluski - takie jak w zupkach Ramen, choć można je oczywiście kupić osobno. Sałatkę przygotowuje się bardzo prosto, szczególnie jeśli wykorzystuje się gotowy mix sałatkowy, jak ja to zrobiłam. Dodatek suchych klusek sprawia, iż musi ona dojrzeć przez kilka godzin. 