Kolejne danie na leniwy dzień, gdy chcemy zjeść domowy obiad, a nie bardzo nam się chce przy nim napracować. Samo mięso jest bardzo prosto doprawione - solą, pieprzem i papryką, a także sporą ilością cebuli i czosnku. W naszym domu mięso to zrobiło furorę podane wraz z kartoflami pieczonymi z oscypkiem lub parmezanem.
Takie dania, z sosem, z warzywami kojarzą mi się nieodmiennie z jesiennymi obiadami, zjadanymi gdy za oknem jest ciemno i zimno. Niczym dobra zupa - rozgrzewają i sycą.
Szybkie i zupełnie niekłopotliwe w przygotowaniu, a co najważniejsze bardzo smaczne, chrupiące kartofle w innej odsłonie. Doskonale nadają się jako dodatek przede wszystkich do pieczeni mięsnych lub mięsa z grilla, choć rzecz jasna nie tylko. W przepisie nie podaję dokładnych proporcji, gdyż zależy to od tego ile kartofli chcemy zrobić.
Bardzo jesienna, rogrzewająca zupa-krem z kukurydzy. Nadaje się do jedzenia jako samodzielne danie lub z dodatkami takimi jak somosa czy grzanki. Robiąc tę zupę, należy pamiętać, iż samo jej zmiksowanie blenderem nie wystarczy dla uzyskania kremowej konsystencji - nadal wyczuwalne będą włókna ziarenek kukurydzy. Dlatego należy ją przetrzeć przez sitko. Można oczywiście pominąć miksowanie, choć uważam, że łatwiej się ją przeciera, gdy jest już zmiksowana. Dlatego warto jest zrobić właśnie tak, a efekt końcowy wart jest minimalnie dłuższego jej przygotowywania.
Tradycja wypieku cebularzy związana jest z Lublinem. Nie wiadomo, kiedy dokładnie zaczął być wypiekany, ale prawdopodobnie było to na przełomie XIX i XX w. Bułeczki jako pierwsi wypiekali Żydzi ze Starego Miasta. Popularność jednak zyskały one dopiero w okresie międzywojennym. Prawdziwy cebularz może mieć wielkość od 5 do 20 centymetrów. Musi mieć 1,5 centymetrową, kruchą obwódkę. Środek pulchny, a na nim farsz z cebuli i maku. Ta nie może być ani podsmażana, ani duszona, co bardzo często się zdarza w przypadku podróbek. Cebularz został w 2014 uznany za produkt regionalny i dostał kategorię "Chronione Oznaczenie Geograficzne". Mają ją również m.in. rogal świętomarciński z Poznania, czy obwarzanek krakowski. Cebularze najlepiej smakują zaraz po upieczeniu, popijane barszczem.
Ostatnia wizyta w San Francisco i w Stinking Rose, najbardziej czosnkowej restauracji jaką znam, sprawiła, że zachciało nam się czegoś z mocnym akcentem czosnkowym. A przy okazji czegoś niekłopotliwego w przygotowaniu. To danie spełnia te warunki i jest idealne do przygotowania w leniwą niedzielę, kiedy zupełnie nie chce się nam stać w kuchni i robić obiadu, a jednocześnie mamy na niego ochotę. Mięso po prostu należy posypać przyprawami i upiec, dodając pod koniec czosnek i kartofle, by również się upiekły. Drobna asysta przy pieczeniu to podlewanie mięsa wodą, by było delikatne i wilgotne. Czosnek w czasie pieczenia traci swój ostry zapach i doskonale uzupełnia smakowo mięso i dodatki.
Piersi kurczacze nie są ulubinym naszym daniem, bo zwykle sa zbyt suche. Jednak w tej kombinacji są naprawdę dobre. Przez to, że są duszone, a nie smażone, są dużo bardziej soczyste, a marchewka z groszkiem nadają sosowi przyjmenego smaku. Jest to przepis podpatrzony u innych; dla naszej rodziny oryginalna ilość marchewki z groszkiem jest stanowczo za mała. Stąd zmienione nieco proporcje, by zadowoli nasze upodobania.
Choć obecnie, gdy pojęcie owoców i warzyw sezonowych mocno się zatarło można paprykę robić cały rok, ja najbardziej lubię ją jesienią, gdy na targu można dostać lokalne pomidory i papryki. Szczególnie te ostatnie są sprzedawane w takim wyborze, o jakim ciężko nawet marzyć poza sezonem. Kolorowe, w różnym kształcie i smaku, aż proszą się o to by je kupić i wykorzystać w kuchni. A i pomidory mają taki smak i zapach, jakiego nigdy nie mają te, kupowane przez cały rok. Dzięki temu to proste danie staje się wyjątkowo aromatyczne i pełne smaku.
Zmora moich lat przedszkolnych - ryż zapiekany z jabłkami i cynamonem. A to przede wszystkim dlatego, że ryż był suchy i skluszczony, jabłek w nim było jak na lekarstwo, za to cynamonu potężne ilości. Słowem był paskudny i nie miał nic wspólnego z tym, czym podobno miał i mógł być. Tymczasem, taki zapiekany z jabłkami ryż, zrobiony w domu, jest lekkim lunchem czy podwieczorkiem. I co tu dużo mówić - różni się on pod każdym względem od przedszkolnego koszmarku.
To ciasto robiłam już wcześniej w wersji z jabłkami lekko doprawianymi tymiankiem. Tym razem, na zakończenie sezonu śliwkowego, wersja ze śliwkami, tak dobra, że nie wiadomo kiedy ciasto znika. Śliwek nie trzeba niczym doprawiać, ale pozostawiłam dżem pomarańczowy, gdyż ta kombinacja smakowa jest naprawdę pyszna.
Placki ziemniaczane są pyszne w każdej wersji. I choć u nas zazwyczaj podawane są z przecierem jabłkowym lub śmietaną i cukrem, co jakiś czas goszczą w wersji bardziej wytrawnej z dodatkiem w postaci sosu grzybowego czy też mięsnego gulaszu. Takie właśnie placki z gulaszem paprykowym smakują szczególnie dobrze jesienią, kiedy mamy dostęp do najróżniejszych papryk - dużych i małych. Jeśli nie chce nam się robić placków od podstaw, spokojnie można je zastąpić gotowymi plackami. Używam od jakiegoś czasu placków firmy Knorr i uważam je za naprawdę bardzo udane i wygodne - placki można smażyć dosłownie momentalnie.
Zupy kremy są - według mnie - świetnym dodatkiem do lunchu. Rozgrzewają i wypełniają, dając energię na resztę dnia. Zupę z cukinii zaś jadałam już wcześniej, ale nie w takiej wersji. Ta jest - rzec by można - ekspresowa do zrobienia i mocno czosnkowa, co bardzo podnosi jej walory smakowe. Nie jest też zmiksowana na całkowicie kremową papkę, co wcale nie przeszkadza, a wręcz dodaje jej uroku. Zupa idealnie nadaje się do przygotowania w wersji dla wegetarian czy wegan - śmiało można pominąć lub zastąpić wszelkie dodatki pochodzenia zwierzęcego, takie jak wywar czy śmietanę.
Nadeszła pora roku, kiedy do łaski powracają
ciepłe zupy. Zdecydowanie jest już chłodniej, a kiedy nie ma słońca potrafi być
wręcz zimno. Nic wtedy tak nie rozgrzeje jak talerz aromatycznej zupy –
szczególnie, gdy się jest uzależnionym od zup, jak ja.
Łoptaka to według mnie jedno z lepszych kawałków mięsa wieprzowego. Jedyny problem jaki z nim mam to tłuszczyk - o ile do pasztetu świetnie się nadaje, o tyle w innych wersjach nie do końca. Coraz częściej nikt nie chce go ruszyć. Ale... sporo tego tłuszczu można wytopić piekąc łopatkę, a pozostałe łatwo usunąć. Pieczona łoptaka dosłownie rozpływa się w ustach, a podawana może być i na ciepło, i na zimno jako wędlina do kanapek.
Czasem nachodzi nas ochota na rybę podaną w inny sposób niż dotychczas; albo znajdujemy w lodówce kawałek ryby zbyt mały by użyć go na obiad dla rodziny, ale idealny by - w połączeniu z innymi składnikami - zrobić z niego danie. I tak właśnie było w przypadku powstania tych kotlecików. Każdej ryby było zbyt mało na "samodzielne danie", ale razem w odpowiedniej ilości na kotleciki.
Bardzo proste i szybkie w wykonaniu danie z polędwicy wieprzowej. Francuski sos musztardowy z dodatkiem Calvadosu czy brandy/koniaku jest absolutnie rewelacyjny, choć patrząc na składniki wydawać by się mogło, że to zwykły sos. A jednak - to właśnie on nadaje polędwicy wspaniałego smaku. Jeśli lubimy sosy, można się skusić, by naszykować go nieco więcej. Na pewno nikt nie będzie narzekał. Oryginalny przepis opublikowany w New York Times zdecydowanie jest przepisem na polędwicę szykowaną w ostatniej chwili. Jednak z komentarzy można się zorientować, że smakuje równie dobrze jeśli przygotowany jest z wyprzedzeniem, a mięso podgrzane w sosie.
Lato i dostęp do świeżych ryb sprawiają, że chętniej się próbuje się potraw z surowych ryb. A i w upalne dni chętniej się je coś lżejszego od smażonych czy pieczonych. Na tatara z łososia już od dawna mieliśmy ochotę, ale czekaliśmy na świeże, dzikie łososie. Tak jak bowiem w przypadku klasycznego tatara z wołowiny, i ten musi być zrobiony z najwyższej klasy świeżych produktów. Naszego tatara przygotowałam z alaskańskiego dzikiego łososia odmiany sockeye. Sockeye w języku indiańskim oznacza czerwoną rybę; i rzeczywiście ten właśnie gatunek ma znacznie ciemniejszy kolor mięsa niż inne odmiany łososia. W odróżnieniu od tatara wołowego, do tatara z łososia od razu dodaje się część przypraw i dodatków; pozostałe podaje się osobno - tak jak w przypadku klasycznego tatara. Dlatego też w przepisie nie podaję precyzyjnie ich ilości - wszystko zależy od naszego gustu i smaku. Ale wartu pamiętać, żeby nie przesadzić z doprawianie, gdyż zawsze można to zrobić już na talerzu. Tatar nie powinien być zbyt długo przechowywany, więc jest to raczej danie do zjedzenia krótko po przygotowaniu.
Latem, zwłaszcza w upalne dni, nie chce mi się gotować. A i domownikom nie zawsze chce się jeść tradycyjne obiady. Dlatego staram się naszykować potrawy szybkie w przygotowaniu, pożywne, ale nie ciężkie. Krewetki lubi w naszej rodzinie każdy. Nic więc dziwnego, że często goszczą na naszym stole. Tym razem wraz z brzoskwiniową salsą stały się dodatkiem do taco.
Brzoskwinie, szczególnie te lokalne, z sadów we wschodniej części naszego stanu są tak pyszne, że można je jeść do wszystkiego. Nadają się i do deserów, i do ciast, i do bardziej wytrawnych zastosowań. I właśnie w takim wytrwanym wydaniu, w salsie, brzoskwinie nadają jej letniego i orzeźwiającego smaku. Same pomidory są słodkie, więc dodatek brzoskwiń nie stanowi żadnego zgrzytu smakowego, zwłaszcza, że słodycz ta jest zbalansowana zarówno dodatkiem cebuli, papryczki chilli, jak i soku z limonek, a zazwyczaj również i potrawy, z którą salsa jest serwowana.
Kiedyś, dawno temu robiłam bułeczki z malinami i białą czekoladą. Były przepyszne i znikały jedna za drugą. Z tego ciasta robiłam też zawijaski makowe. Teraz gdy jagody aż proszą o to by je wykorzystać w różnych wypiekach, postanowiłam zrobić wersję jagodową; taką jagodziankę gigant. W tej wersji delikatne ciasto drożdżowe jest poprzetykane całą masą jagód. Na wierzchu jak to na jagodziankach jest troszkę lukru. Nie ma mocnych - każdy kto lubi ciasta skusi się na kawałek tak zrobionej jagodzianki.
Jedzenie mięsa czy ryb na surowo nie jest niczym niezwykłym. W końcu zajadamy się tatarem wołowym i nikt nie widzi w tym nic złego; no może oprócz lekarzy i pesymistów, którym czarne scenariusze zatruć pokarmowych krążą przed oczami. W kuchni japońskiej sashimi jest zwykle podawane na przystawkę, choć bywa i częścia dania głównego. Sashimi to nic innego jak mięso lub ryba podana na surowo. Często i błędnie nazwa ta używana jest wymiennie z sushi - błędnie, bo sushi to ryż z dodatkami takimi jak ryba, a i do tego często wcale nie surowa. Sashimi najczęściej jest podawane z sosem do jego doprawiania oraz dodatkami takimi jak wasabi czy marynowany imbir. Czasem ryba używana do sashimi jest zupełnie surowa, a czasem leciutko obsmażona, by powstała na niej jasna warstwa.
Do focacci przymierzałam się wiele razy i ciągle coś stawało na drodze. A jest to bardzo prosty i smaczny dodatek do jedzenia. Przy tym focaccia jest bardzo efektowna, zwłaszcza jeśli jest podawana na ciepło wraz z głównym daniem. Kiedy w końcu zrobiłam focaccię, to okazało się, że wszystkim bardzo smakuje, a dzieciom nie przeszkadza dodatek ziół i czosnku. Za każdym razem focaccia znika zanim zdąży wystygnąć. Co tu dużo mówić - taka ciepła jest najsmaczniejsza.
Latem sernik na zimno z dodatkiem świeżych owoców sezonowych, a szczególnie aromatycznych truskawek, to chyba najsmaczniejszy deser. Pomimo używania śmietany kremówki jest lekki i delikatny - przynajmniej smakowo, bo kalorycznie, to może niekoniecznie. Na łeb na szyję bije wszelkie ciężkie ciasta i desery tortowe. Nic więc dziwnego, że przepisów na serniki na zimno jest ogromna ilość. Chyba każda pani domu ma swój ulubiony przepis na sernik. Nie dziwi też więc i fakt, że na każdej letniej imprezie sernik na zimno znika nie wiadomo kiedy. I tak było w przypadku tego sernika z truskawkami, zwłaszcza, że smaku dopełniała pyszna polewa malinowo-truskawkowa. Po prostu pycha!
W latach siedemdziesiątych i osiemdziesiątych było to częste danie imprezowo-prywatkowe. Sera żółtego było w miarę pod dostatkiem, a i parówki można było dostać, co prawda na kartki, ale jednak relatywnie łatwo. Niestety z boczkiem już było nieco gorzej, ale najwyżej pomijało się jego obecność w tym daniu. Oczywiście ser musiał być rozpuszczony, a boczek, jeśli był używany, zarumieniony. Część sera wylewała się z parówek do naczynia, w którym się zapiekały, ale nikomu to nie przeszkadzało, bo wtedy i ser się przypiekał na chrupiąco. Pod koniec jedzenia wyskrobywało się taki podpieczony ser. Nawet i dzisiaj tak przygotowane parówki bardzo nam smakują i żadne gotowe, nadziewane serem nie dorównują temu daniu.
Zawsze kiedy robię gołąbki kupuję za dużo kapusty. I dzięki temu, po gołąbkach jemy łazanki. Tym razem nie było inaczej; a że gołąbki były z młodej kapusty, to zamiast łazanek, zrobiłam młodą kapustę - tyle, że zasmażaną. Zamiast zakwaszać ją pomidorami i sokiem z cytryny, można dodać odrobinę śmietany, co nie tylko delikatnie ją zakwasi, ale i nada lekko kremowego smaku. Oczywiście, można też ją zagęścić dodatkowo zasmażką, jeśli tak wolimy. Ja przyznam, że wolę delikatniejszą, bez zasmażki. Taka kapusta doskonale pasuje do naszego ulubionego dania letniego - młode kartofle, smażona lub grillowana kiełbasa i właśnie kapusta. Przygotowana bez dodatku wywaru mięsnego i/lub śmietany, jest zaś daniem wegetariańskim i wegańskim.
Młodą kapustę można wykorzystać nie tylko na kapustę duszoną, ale i na gołąbki. Takie gołąbki robi się byłyskawicznie, gdyż kapusta nie wymaga długiego duszenia. Niemal w ciągu 30-40 minut nasze gołąbki są gotowe.
W zamierzchłych czasach końca lat siedemdziesiątych i początku osiemdziesiątych, moja koleżanka Ania wprowadziła mnie w świat zakupów na Chmielnej, wtedy Rutkowskiego. To wtedy odkryłam też sklep Polskich Nagrań na Nowym Świecie, gdzie wkrótce bywałam codziennie, by upolować moment jego otwarcia po remanencie, jak to mówiono, by kupić dwie płyty Anny Jantar wydane po jej śmierci. Ale wróćmy do pierwszych zakupów po Chmielnej/Rutkowskiego. Był piękny, słoneczny dzień, więc przewędrowałyśmy całą Rutkowskiego, zatrzymując się chyba przy wszystkich butikach. Nie miałyśmy nic specjalnego do kupienia - nawet byśmy na to nie miały pieniędzy! Chciałyśmy kupić tylko najmodniejszą wtedy spinkę do włosów, która sprawiała, że kucyk robił się płaski. Można było ją zapiąć zwyczajnie lub pionowo! To było marzenie!!!! Na trasie naszej wędrówki był przystanek na pożywienie się zapiekankami czy też hot-dogiem lub bułką z pieczarkami. A na koniec udanej wędrówki i zakupów spinki - istne szaleństwo - koktajl truskawkowy w Igloo - małym barku na Nowym Świecie. Był pyszny. Zupełnie inny niż te pijane w domu, które robił tata. Stojąc w długaśnej kolejce, widziałam, że robiony był z truskawek, lodów, mleka i śmietanki nakładanych do specjalnego długiego, metalowego kubka, który był podczepiany pod mieszadłem. Oczywiście w tamtych czasach koktajl piło się na miejscu - ze szklanek, a nie z plastikowych kubeczków. Stąd w Igloo był zawsze straszny tłok - tych co już mieli swoje zamówienie, i tych co jeszcze na nie czekali w kolejce.
Nie jestem wielką wielbicielką piersi drobiowych - no może z wyjątkiem kaczych. Są zbyt suche jak na mnie. Jednak nie da się ukryć, że są zdecydowanie jednym ze zdrowszych i delikatniejszych mięs. Dlatego czasem i u nas goszczą - może nie na tyle często na ile powinny, ale jednak. Kolejną zaletą piersi drobiowych - przynajmniej dla mnie - jest to jak szybko się je przygotowuje. Są idealne na szykowany po pracy obiad. Czasem, by nadać sosowi bardziej grzybowego smaku, dodaję zmielone na proszek suszone grzyby.
Caprese na ciepło to nie nowość. Tym razem jednak połączyłam ją z grzybami portobello, czyli przerośniętymi brązowymi pieczarkami. Lub pieczarkami dwuzarodnikowymi, jakby poprawili mnie puryści botaniczni. Okropna nazwa - pieczarka dwuzarodnikowa. A portobello brzmi tak ładnie i od razu kojarzy się z kuchnią włoską. No nic - jak zwał, tak zwał, najważniejsze jest to, że kombinacja się sprawdza smakowo, a do tego jest niekłopotliwa w przygotowaniu.
Ile razy kupię kurczaka wędzonego, tyle razy powstaje dylemat co do konsumpcji piersi, która zdecydowanie jest mniej lubiana. Nóżki i udka znikają błyskawicznie, ale piersi nie kuszą nikogo. I stąd lądują jako dodatek w zupach, w których wędzonka jest mile widziana. Ale gdy zrobi się ciepło, nikomu się już nie chce wcinać grochówek czy fasolówek i robi się drobny problem. Ostatnio rozwiązał się on przy pomocy tej sałatki, która była naprawdę dobra i zniknęła momentalnie.
Kiedyś słyszałam, że w Redmond jest doskonała restauracja włoska. Jednak nie zapamiętałam ani jej lokalizacji, ani nazwy. Tropea wybrałam więc nieco na chybił-trafił. Jak się okazało bardziej na trafił, gdyż jest to jedna z najlepszych restauracji włoskich jakie odwiedziłam w ostatnich latach. Jedzenie było absolutnie rewelacyjne. Praktycznie kończąc jedzenie tego, co się zamówiło, już się planuje kolejną wizytę w Tropea.
Prawdziwie wiosenne ciasto rabarbarowo-truskawkowe otoczone delikatną pianką budyniową. Jest to przepyszna kombinacja, której mało kto zdoła się oprzeć. Co tu dużo mówić - naprawdę warto je upiec, szczególnie teraz, gdy rabarbar i świeże, lokalne truskawki można kupić dosłownie wszędzie. Ponieważ pianka budyniowa jest naprawdę pyszna, można również dodać białek, które nam zostały z pieczenia innych ciast i zwiększyć jej ilość.
Bardzo lubimy wszelkiego rodzaju pasty rybne. Dają one urozmaicenie monotonii kanapkowej. Pastę, taką jak ta, lubię wziąć w pojemniczku na lunch i przygotować sobie z niej kanapki. A w domu - najlepiej podać ją na lekko popieczonych w tosterze kromkach chleba. Do tej pasty nadaje się makrela wędzona lub z puszki. Oczywiście każda będzie miała nieco inny smak, ale każda będzie przepyszna.
Zawsze lubiliśmy delikatne desery-serniczki na zimno. Ten deser, choć nie jest sernikiem na zimno, jest bardzo do niego podobny w smaku. Uroku dodają dołożone do niego owoce, a także wykończenie, przede wszystkim gorzką czekoladą, która pasuje idealnie. Można też zrobić dodatkowe ozdobniki i wykończenia.
Skórka była dokładnie taka jak powinna być - krucha i lekko brązowa. Chrupanie jej było słychać wszędzie w kuchni, zaś przy stole toczyła się o nią samą bitwa. Upieczenie takiej giczy nie jest wielką sztuką, choć wymaga czasu - najpierw na jej przygotowanie (najlepiej w zalewie, by mięso dobrze przeszło przyprawami), a potem upieczenie. Ja akurat chciałam zupełnie prostą i niewyszukaną wersję Nagrodą jest pyszne mięso.
Cinco de Mayo jest bardziej znane i obchodzone w USA niż w samym Meksyku. Jeszcze w okolicach Puebla pamięta się o zwycięskiej bitwie pod Pueblą pod wodzą generała Ignacio Zaragoza, ale w innych częściach Meksyku, 5 maja przechodzi bez echa. Za to w USA jest to święto amerykańsko-meksykańskiej kultury. I nie sposób go nie zauważyć. Z tejże okazji, oczywiście z przymrużeniem oka, przygotowałam tostady z krewetkami smażonymi z dodatkiem tequili. Proste w wykonaniu danie, smakowo jest bardzo efektowne. Zmodyfikowałam oryginalny przepis, by dopasować się nieco do gustu dzieci. Pico anansowe najlepiej jest przygotować na godzinę lub dwie przed podaniem. Tostady każdy sobie sam sklada z osobno podanych składników.
Trudno wyobrazić sobie wiosnę bez ciasta rabarbarowego. Od czasu gdy się do niego przekonałam, czekam wiosną aż pojawi się rabarbar, by zacząć z nim piec różne ciasta. Tym razem wypróbowany przepis na szarlotkę w nowej odsłonie - zamiast jabłek truskawki z rabarbarem. O ile w szarlotce piana jest widoczna i tworzy delikatną warstwę, o tyle w tej wersji wnika ona niemal całkowicie w owoce i spaja je. Ciasto po prostu znika z talerza zanim się obejrzymy.
Dzisiaj dzieciom trudno jest zrozumieć sens pojęcia "owoce sezonowe". Większość owoców dostępna jest cały rok - truskawki czy jagody można kupić niemal codziennie. Od tych sezonowych, kupowanych na bazarkach różnią się smakiem. Te całoroczne, nigdy nie są takie pyszne i aromatycze, jak te lokalne, kupowane wyłącznie w sezonie. Dlatego zanim zostaniemy rozpuszczeni bogactwem świeżych owoców, warto powyjadać zapasy jabłek, które gdzieś tam utknęły - czy to w postaci prażonych, czy to kupionych jesienią i starannie przechowywanych w chłodnym miejscu. Bo kiedy na naszych stołach królować będą truskawki, maliny, czereśnie, jagody, jeżyny, brzoskwinie i inne pyszności owocowe, na jabłka nikt nie będzie chiał spojrzeć. Najprostszym sposobem wykorzystania jabłek jest szarlotka lub kruszonka. Robiłam ostatnio szarlotkę na zamówienie wielbiciela szarlotek i w sumie nic z niej nie miałam. Czym prędzej więc zrobiłam na deser kruszonkę. Z lodami była dokładnie tym, czego nam było trzeba.
To jeden z lepszych chlebków jakie piekę. Przepis znalazłam na stronie Pracownia wypieków. Jeden chleb, a daje wiele możliwości smakowych, dzięki temu jakiej mąki użyjemy - czy zwykłej pszennej i żytniej czy razowej i w jakich proporcjach. Eksperymentowałam z tym chlebkiem i najbardziej lubię jednak wersję z większą ilością mąki zwykłej, a nie razowej, choć dodatek razowej niewątpliwie podnosi walory zdrowotne. Warto samemu popróbować i wypracować swój ulubiony przepis. Chlebek, choć wymaga wcześniejszego rozpoczęcia przygotowań, jest bardzo łatwy do zrobienia i nie wymaga wielkich umiejętności.
W poszukiwaniu nowych i lżejszych smaków, eksperymentalnie przygotowałam delikatne pulpeciki w sosie koperkowym. Do tej pory pulpety robiłam dusząc je, a nie gotując. Kilka razy jednak jadłam pulpety przygotowane właśnie przez gotowanie ich. Zmodyfikowałam nieco sposób gotowania, tak by nie tracić naturalnego smaku pulpetów - gotowałam je w małej, a nie w dużej ilości wody oraz z odrobiną tartych warzyw i koperku.
Nie jest to lekkie danie, to prawda. Ale nawet zwolennicy diety mogą czasem pozwolić sobie na chwileczkę zapomnienie i porozkoszować sie taką przystawką. Kombinacja camamberta z ciastem francuskim jest bowiem naprawdę pyszna. Jest to efektowna, a mało pracochłonna przystawka, pasująca na każdą okazję.
Kiedyś robiłam czekoladową roladę, ale w porównaniu z kawową wydawała mi się za mało wyrazista. Postanowiłam jednak dać jej jeszcze jedną szansę, tyle, że tym razem dałam więcej kakao. I była to dobra decyzja. Rolada była zdecydowanie kakaowa. Dzień po zrobieniu była absolutnie rewelacyjna - nikt, kto lubi czekoladę nie mógł się jej oprzeć. W połączeniu z malinami, była tym czego nam było potrzeba na urodzinowy deser.
